....οι γειτονιές αντηχούσαν από φωνές παιδιών που παίζαν. Όλη μέρα τρέχαν και γελούσαν. Την όρεξη για παιχνίδι σταματούσε μονάχα το σκοτάδι, όταν πια γινόταν πυκνό και δεν μπορούσαν να ειδωθούν μεταξύ τους. Τότε μαζεύονταν πίσω στα σπίτια τους κουρασμένα από την συνεχή κίνηση της μέρας. Τότε η μάνα παραπονιόταν ξανά για τις δουλιές της μέρας και τα μαθήματα που είχαν μείνει μισά...
...Σήμερα τα παιδιά νομίζεις δεν έχουν φωνές ομαδικές. Ένα ένα τ' ακούς να μιλάνε σιγανά. Θα παίξουν επιτραπέζια και παιχνίδια εικονικά στους υπολογιστές τους. Θα τα αλλάζουν μεταξύ τους και θα μιλάνε για τους πόντους που πήρανε και τις πίστες που καταφέρανε. Αν τύχει και βρούνε καμιά αλάνα δεν ξέρουν πια τι να την κάνουν. Θα παίξουν ποδόσφαιρο ανάμεσα στις πολυκατοικίες και σύντομα θα 'ρθει ο γερανός να φάει κι αυτή την αλάνα, για να χτιστεί άλλη μια οικοδομή...
...Στις αναμνήσεις των μεγαλύτερων υπάρχουν ακόμη παιχνίδια παλιά και το μάτι τους ζωηρεύει όταν τα θυμούνται. Μερικά απ' αυτά τα βρήκαμε και τα περιγράφουμε, έτσι πεισματικά να τα κρατήσουμε στη μνήμη ενός μέσου, που μας προκαλεί με τις δυνατότητές του και μας δυναστεύει με την αναγκαιότητά του...
...Εμείς δεν έχουμε αναμνήσεις....
Να μερικά απ' αυτά τα παιχνίδια:
