Μάηδες

   Με τους Μάηδες οι κάτοικοι του Πηλίου αναπαριστούσαν την τουρκική τυραννία. Η γιορτή αυτή είχε καθιερωθεί -άγνωστο από πότε- στη Μακρινίτσα, την Πορταριά και τον Άγιο Λαυρέντιο. Κάθε πρώτη Μαΐου περιέρχονταν στο χωριό μεταμφιεσμένοι και φορώντας μάσκα δέκα έως δώδεκα άντρες. Ο καθένας από αυτούς είχε και κάποια ιδιότητα, άλλος γενίτσαρος, άλλος ζεμπέκης, άλλος αράπης, άλλος εύζωνας, άλλος νύφη. Τους συνόδευε ένας νεαρός άντρας που ήταν καλυμμένος με λουλούδια: το μαγιόπουλο. Όλοι λοιπόν μαζί χόρευαν με τη συνοδεία νταουλιών και ζουρνάδων επί προαιρετική αμοιβή. Τα τραγούδια που χόρευαν σύμφωνα με τον Σωκράτη Βαμβάκο ήταν τα εξής:

       Μάη μου Μάη δροσερέ κι Απρίλη λουλουδάτε,

      ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Απρίλης με τα λουλούδια,

      όλον τον κόσμον γέμισε τάθε και τα λουλούδια.

     Το νιόνε περικύκλωσε μες στης κυράς την πόρτα,

     πώς να την πω να σηκωθεί, πώς να την πω να κάτσει.

     Να την ειπώ λιγνό βεργί και το βεργί λυγάει,

     να την ειπώ αγιόκλημα, το κλήμα έχει κόμπους,

    να την ειπώ τριαντάφυλλο και απότ’ αγκάθι βγαίνει,

    να την ειπώ βασιλικό κι από τη μυρωδιά του.

Και συνέχιζαν:

     Αφέντη κι αφεντούτσικε, πέντε φορές αφέντη,

    λύσετ’ αφέντη μ’ λύσετο το χρυσομάντηλό σου,

    κι αν τα’ έχεις γρόσια δος μου τα, φλουριά μη τα λυπάσαι,

    κι αν τα λυπάσαι τα φλουριά, δος μας τα αφέντη, δος μας τα,

    να πιούμε για την υγειά σ’ αφέντη μου, για την καλή χρονιά σου,                     

    να ζήσεις χρόνους εκατό και να τους διαπεράσεις,

    κι απ’ τους διακόσους κι εμπροστά ν’ ασπρίσεις σαν τον Όλυμπο

    σαν το άσπρο περιστέρι. Και του χρόνου.

Περνούσαν και από άλλα χωριά στα οποία μεταδόθηκε το έθιμο. Οι Μάηδες γίνονταν μέχρι το 1905.Έκτοτε το έθιμο παραμελήθηκε.